Team Hoogland compleet
Door: Cor
Blijf op de hoogte en volg Team Hoogland
19 Oktober 2010 | Oeganda, Kagadi
Zaterdag is de tweede ploeg, bestaande uit Bart, Henny, Johan en Cor, vanuit het mooie Hoogland vertrokken om zich aan te sluiten bij de verkenners. Deze verkenners hebben zeer gedegen werk verricht. Zo kwamen zij er ter plekke, in Oeganda, achter dat er Hollandse kaas, Hollandse worst en Hollandse jam ontbrak.
Dit werd natuurlijk gelijk ingekocht en de koffers zaten vol.
Toen volgde er nog een belletje. Of we vijftien kilo schroeven, twee boormachines en twee slijpmachines mee wilden nemen. Dus snel naar Harbers en de koffers werden tot aan ritssluititng gevuld.
Ze waren niet te tillen. Egypt air werd gebeld. Gelukkig, we mochten totaal 30 kilo meenemen, inclusief handbagage. Helaas, we hadden veel meer gewicht.
Met rode hoofden meldden we ons bij de incheck. De meisjes achter de desks lachten ons vriendelijk toe. De koffers werden op de band gezet om gewogen te worden: 52 kilo. Het knietje van Cor deed zijn werk en het gewicht werd met bijna 10 kilo omlaag gebracht. Stickers er op en de koffers verdwenen om de hoek richting Kampala. Wij volgden.
De reis verliep voorspoedig. Alleen bij het overstappen in Cairo was er nog een probleempje: een fles rum werd door de Egyptische marechaussee opgemerkt. Dat was een verboden vrucht en mocht echt niet mee. Na betaling van enkele dollars is de Egyptische wet aangepast en vertrok de fles met de vier volgelingen richting Kampala.
In Kampala werden we opgewacht door onze chauffeur Josehp en hebben we genoten van een nachtrust van twee uur in een schitterend huis van Alida dat ligt aan en uitzicht biedt op het Victoriameer. In de tuin van dat landhuis was vorig jaar nog een nijlpaard doodgeschoten.
Na een reis van 14 uur was Oeganda bereikt. Nog maar 256 km, niet wetende dat we hier 6 1/2 over zouden doen.
Buiten Kampala houden de asfaltwegen op ( op sommige stukjes na ) en gaat de weg over in hard gravel. Hard rijden is onmogelijk.
Halverwege stopten we bij een kippenrestaurant. Tientallen koks en kokkinnen bereidden hier op met kooltjes gestookte bbq’s heerlijke kippenpootjes aan een houten spies. De obers renden als gekken om als eerste bij een pakerende auto te komen om iets te verkopen.
We vervolgden de weg langs kleurige huisjes enerverende landschappen en vriendelijke mensen. Nog 40 km, dus ruim een uur.
De wegen werden slechter maar na een reis van 30 uur konden we de kaas, worst, jam, schroeven en boormachines afgeven.
We werdenen opgewacht door onze metgezellen die heel blij waren met onze komst. Al was het alleen maar voor de kaas.
De volgende ochtend werdt gelijk begonnen met de cursus dakgoten plaatsen.
Om half acht reden we schommelend in een volgeladen auto het 60 hectare grote terrein
van de URDT meissjesschool op. Het was zeer indrukwekkend.
Het zag er verzorgd uit, zeker in vergelijking met hetgeen we onderweg en in het dorp gezien hebben.
Ook wij werden voorgesteld aan de 290 meiden van het kostschool, tijdens de briefing van iedere ochtend acht uur.
Daarna kennismaken met onze Oegandese collega’s.
Het hoofddoel van onze reis is niet lekkages te verhelpen, maar om de Oegandese (toekomstige) vaklui te leren zelf lekkages op te lossen en lekkages te voorkomen. Daarom wordt er samengewerkt. De kennis van ons en die van hen worden verenigd, voor nu en in de toekomst. Het doel is dat als de Hooglanders zijn vertrokken het werk op dezelfde manier doorgaat. Daarom werken er ook jongens van de lokale ambachtsschool mee.
De eerste dag verliep zeer soepel. Een ieder was leergierig. Alleen steigers gaven een probleem. Die waren niet gemaakt voor westerlingen. Deze werden dus eerst verstevigd. Veiligheid boven alles. Ook werd er een begin gemaakt met de dakgoten, de eerste proefstukken zijn al klaar. Op de tweede werkdag kon je goed zien dat er progressie werd geboekt. Langzaamaan krijgen de Oegandezen grip op de meegenomen boor- en slijpmachines. We zullen zien wat we in de komende drie dagen nog kunnen bewerkstelligen.
Deze dag kregen we ook een rondleiding over het terrein. Dit was zeer indrukwekkend. Het is echt een modelschool. De allernieuwste ontwikkelingen op het gebied van boeren, tuinieren en waterbeheersing worden hier toegepast en uitgelegd aan de studenten. Zij moeten dit thuis weer doorbrieven.
Het is nu halverwege de middag op dinsdag. Ik moet aan het werkanders krijg ik de naam dat ik weer niets doe.
Rest me nog te melden dat iedereen gezond is, nog heel is en een plek heeft gevonden in het bouwteam Hoogland.
Dit werd natuurlijk gelijk ingekocht en de koffers zaten vol.
Toen volgde er nog een belletje. Of we vijftien kilo schroeven, twee boormachines en twee slijpmachines mee wilden nemen. Dus snel naar Harbers en de koffers werden tot aan ritssluititng gevuld.
Ze waren niet te tillen. Egypt air werd gebeld. Gelukkig, we mochten totaal 30 kilo meenemen, inclusief handbagage. Helaas, we hadden veel meer gewicht.
Met rode hoofden meldden we ons bij de incheck. De meisjes achter de desks lachten ons vriendelijk toe. De koffers werden op de band gezet om gewogen te worden: 52 kilo. Het knietje van Cor deed zijn werk en het gewicht werd met bijna 10 kilo omlaag gebracht. Stickers er op en de koffers verdwenen om de hoek richting Kampala. Wij volgden.
De reis verliep voorspoedig. Alleen bij het overstappen in Cairo was er nog een probleempje: een fles rum werd door de Egyptische marechaussee opgemerkt. Dat was een verboden vrucht en mocht echt niet mee. Na betaling van enkele dollars is de Egyptische wet aangepast en vertrok de fles met de vier volgelingen richting Kampala.
In Kampala werden we opgewacht door onze chauffeur Josehp en hebben we genoten van een nachtrust van twee uur in een schitterend huis van Alida dat ligt aan en uitzicht biedt op het Victoriameer. In de tuin van dat landhuis was vorig jaar nog een nijlpaard doodgeschoten.
Na een reis van 14 uur was Oeganda bereikt. Nog maar 256 km, niet wetende dat we hier 6 1/2 over zouden doen.
Buiten Kampala houden de asfaltwegen op ( op sommige stukjes na ) en gaat de weg over in hard gravel. Hard rijden is onmogelijk.
Halverwege stopten we bij een kippenrestaurant. Tientallen koks en kokkinnen bereidden hier op met kooltjes gestookte bbq’s heerlijke kippenpootjes aan een houten spies. De obers renden als gekken om als eerste bij een pakerende auto te komen om iets te verkopen.
We vervolgden de weg langs kleurige huisjes enerverende landschappen en vriendelijke mensen. Nog 40 km, dus ruim een uur.
De wegen werden slechter maar na een reis van 30 uur konden we de kaas, worst, jam, schroeven en boormachines afgeven.
We werdenen opgewacht door onze metgezellen die heel blij waren met onze komst. Al was het alleen maar voor de kaas.
De volgende ochtend werdt gelijk begonnen met de cursus dakgoten plaatsen.
Om half acht reden we schommelend in een volgeladen auto het 60 hectare grote terrein
van de URDT meissjesschool op. Het was zeer indrukwekkend.
Het zag er verzorgd uit, zeker in vergelijking met hetgeen we onderweg en in het dorp gezien hebben.
Ook wij werden voorgesteld aan de 290 meiden van het kostschool, tijdens de briefing van iedere ochtend acht uur.
Daarna kennismaken met onze Oegandese collega’s.
Het hoofddoel van onze reis is niet lekkages te verhelpen, maar om de Oegandese (toekomstige) vaklui te leren zelf lekkages op te lossen en lekkages te voorkomen. Daarom wordt er samengewerkt. De kennis van ons en die van hen worden verenigd, voor nu en in de toekomst. Het doel is dat als de Hooglanders zijn vertrokken het werk op dezelfde manier doorgaat. Daarom werken er ook jongens van de lokale ambachtsschool mee.
De eerste dag verliep zeer soepel. Een ieder was leergierig. Alleen steigers gaven een probleem. Die waren niet gemaakt voor westerlingen. Deze werden dus eerst verstevigd. Veiligheid boven alles. Ook werd er een begin gemaakt met de dakgoten, de eerste proefstukken zijn al klaar. Op de tweede werkdag kon je goed zien dat er progressie werd geboekt. Langzaamaan krijgen de Oegandezen grip op de meegenomen boor- en slijpmachines. We zullen zien wat we in de komende drie dagen nog kunnen bewerkstelligen.
Deze dag kregen we ook een rondleiding over het terrein. Dit was zeer indrukwekkend. Het is echt een modelschool. De allernieuwste ontwikkelingen op het gebied van boeren, tuinieren en waterbeheersing worden hier toegepast en uitgelegd aan de studenten. Zij moeten dit thuis weer doorbrieven.
Het is nu halverwege de middag op dinsdag. Ik moet aan het werkanders krijg ik de naam dat ik weer niets doe.
Rest me nog te melden dat iedereen gezond is, nog heel is en een plek heeft gevonden in het bouwteam Hoogland.
-
19 Oktober 2010 - 18:44
Herman En Wil :
hallo Bart v d Beek en collega"s
Wat zullen de oegandezen blij zijn met de hooglandse kaaskopjes die
komen helpen.Wat mooi dat
jullie daar de vakkundig
heid en kennis kunnen overbrengen
aan de bevolking,dat is
echt ontwikkelingshulp!
daar kunnen ze verder mee
heel mooi!!!wij wensen
jullie veel succes,en veel plezier! -
19 Oktober 2010 - 19:11
Annie:
Fijn om te weten dat het goed gaat met jullie. Ik hoop dat de steigers nu wel stevig genoeg zijn want zo te zien moeten jullie op een aardige hoogte werken. Een groet vanuit een regenachtig Hoogland. -
19 Oktober 2010 - 19:23
Jeannette:
Geweldig om alles te lezen en te zien. Die steigers: daar kennen ze waarschijnlijk geen veiligheidswetten! Gerard voor jou te hopen dat de mensen daar niet te eigenwijs zijn en dat je zonder g..'s kan overleggen!
Allemaal heel veel succes en ik hoop dat jullie ook nog genieten! -
19 Oktober 2010 - 19:49
Simone:
Hoi Pa,
goed om te lezen en te horen dat het allemaal goed gaat met jullie. Zo te zien is de bevolking erg blij met de extra hulp en tips. Heel veel succes en natuurlijk ook veel plezier met deze grote klus.
Groetjes! -
20 Oktober 2010 - 07:47
Susanne Smink:
Hoi pap!!
Alles goed daar, wat een leuk verhaal op de site. Je hebt je koffer dus niet hoeven legen?
Hier gaat alles goed.
Veel plezier nog en voorzichtig he:)
Dikke kus suus en de rest!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
